Η ΑΠΑΝΤΗΣΗ ΤΩΝ ΕΡΓΑΖΟΜΕΝΩΝ!

Κόντρα στην «ημερήσια διάταξη» που διαμορφώνουν όλα τα επιτελεία του συστήματος, με τις συνεδριάσεις του Γιούρογκρουπ, τις δηλώσεις και τις «διαρροές» του ενός ή του άλλου παράγοντα της ΕΕ, του ΔΝΤ, του κεφαλαίου, της κυβέρνησης, με τη μεθαυριανή απεργιακή μας μάχη, εμείς οι εργαζόμενοι σε δημόσιο και ιδιωτικό τομέα μπορούμε και πρέπει να βάλουμε στο προσκήνιο τη δική μας «ημερήσια διάταξη», τις αγωνιστικές διεκδικήσεις μας, τις ανάγκες μας και την αποφασιστικότητά μας να παλέψουμε για την ικανοποίησή τους.

Η απεργία της Πέμπτης είναι η δική μας απάντηση στην εργασιακή ζούγκλα που έχει διαμορφωθεί και μονιμοποιείται για λογαριασμό του κεφαλαίου, ενάντια στα νέα αντεργατικά μέτρα που μεθοδεύει η κυβέρνηση, ανεξάρτητα από το χρονοδιάγραμμα ψήφισής τους, ενάντια στον κρατικό προϋπολογισμό του 2017, που, με πρόβλεψη για ανάπτυξη 2,7%, είναι ένα κανονικό σφαγείο για το λαό, με νέα απογείωση της αντιλαϊκής φοροληστείας και παραπέρα πετσόκομμα κονδυλίων για την κάλυψη λαϊκών αναγκών, επιβεβαιώνοντας ότι προϋπόθεση της καπιταλιστικής ανάπτυξης είναι το βαθύτερο και διαρκές τσάκισμα του λαού!


Η απεργία είναι η απάντηση των εργαζομένων στην εργοδοσία σε κάθε χώρο δουλειάς, στην εντατικοποίηση, στην αξιοποίηση της εργασιακής ζούγκλας για την καταστρατήγηση στην πράξη του ωραρίου, στις απειλές, στην παραβίαση ακόμα και στοιχειωδών δικαιωμάτων. Την ίδια ώρα που επιχειρεί να τους κάνει συμμέτοχους στις δικές της «αγωνίες», τους ζητά να «βάλουν πλάτη» για να υπερισχύσει έναντι των ανταγωνιστών της...


Είναι απάντηση στις απειλές που εκτοξεύουν σύσσωμα τα κόμματα της αστικής διαχείρισης και οι φορείς του κεφαλαίου, για τα δεινά που τάχα περιμένουν το λαό αν δεν κλείσει έγκαιρα η «αξιολόγηση».


Σήμερα υπάρχει πλούσια πείρα, που επιβεβαιώνει ότι οι εργαζόμενοι έχουν πολύ περισσότερα να χάσουν αν κάτσουν στα αυγά τους, να περιμένουν τα παζάρια του κεφαλαίου και το περιβόητο... «φως στην άκρη του τούνελ», ή αν υποκύψουν στην τρομοκρατία της εργοδοσίας που θέλει να επιβάλει σιγή νεκροταφείου στους χώρους εργασίας.


Τώρα είναι η ώρα να είναι πιο πολλοί αυτοί που «θα κάνουν τη διαφορά», που δεν θα υποκύψουν στις απειλές, την τρομοκρατία, που θα εμπιστευτούν τη δύναμη που έχουν, που θα πάρουν θέση στον αγώνα, γιατί είναι αγώνας για τη ζωή τους, αγώνας για το παρόν και το μέλλον τους. Μια υπόθεση που δεν λύνεται με ανάθεση σε κανέναν «σωτήρα», είτε στο πολιτικό σκηνικό είτε στο συνδικαλιστικό κίνημα.


Η απεργιακή μάχη είναι πλήγμα στην καρδιά του κεφαλαίου, εκεί που πραγματικά πονάει και από εκεί που προσπαθεί με κάθε τρόπο να τραβήξει μακριά τις αντιδράσεις και τη δυσαρέσκεια των εργαζομένων: «Διαδικτυακές διαμαρτυρίες», «αγανακτισμένοι», «πλατείες» κι οτιδήποτε άλλο φανταστεί κανείς, αρκεί να είναι μακριά από τους χώρους δουλειάς, την παραγωγή, τα κέρδη του κεφαλαίου και τη στρατηγική που τα υπηρετεί.


Να μην παρασυρθούμε από το κλίμα της «αναποτελεσματικότητας των αγώνων», από τη λογική «έτσι δεν βγαίνει τίποτα». Να σκεφτούμε ότι τα πράγματα θα ήταν πολύ χειρότερα αν δεν υπήρχε αντίσταση και αντίδραση. Να προβληματιστούμε γιατί κυβέρνηση, εργοδοσία, συνδικαλιστικές ηγεσίες που αποτελούν στήριγμά τους, αναπαράγουν τα περί αναποτελεσματικότητας. 


Οχι προφανώς γιατί νοιάζονται για το συνδικαλιστικό εργατικό κίνημα και τον προσανατολισμό του, αλλά για να καταδικάσουν τους εργαζόμενους στην αδράνεια. Γιατί άραγε, αφού δεν τους ενοχλούν οι αγώνες, οι απεργίες, έχουν βάλει στην ημερήσια διάταξη τις νέες αντιδραστικές αλλαγές στο συνδικαλιστικό νόμο, με στόχο τον περιορισμό της ταξικής πάλης;


Οι αγώνες των εργαζομένων και του λαού μπορούν να ανοίξουν δρόμο μπροστά, αρκεί να αντιστοιχηθούν στο μέγεθος και τη βαρύτητα της αντιλαϊκής επίθεσης που εξαπολύει το κεφάλαιο. 


Κι αυτό μπορεί να γίνει μονάχα με αποφασιστική άνοδο της μαζικότητάς τους, με άνοδο του βαθμού οργάνωσης των εργαζομένων, αλλά και με αποφασιστικά βήματα στο περιεχόμενο της πάλης τους, όχι μόνο ενάντια στην αντιλαϊκή πολιτική που υπηρετεί το κεφάλαιο, αλλά και με την επιθετική διεκδίκηση της ικανοποίησης των σύγχρονων εργατικών - λαϊκών αναγκών. 

Η απεργία της Πέμπτης μπορεί να γίνει ένας σημαντικός σταθμός σε αυτήν την υπόθεση!

.