ΠΕΡΙ....ΑΝΑΔΙΑΡΘΡΩΣΗΣ!

Εντείνεται στα επιτελεία  του συστήματος, η συζήτηση περί αναδιάρθρωσης του χρέους. Οι εκπρόσωποι των τραπεζών με επικεφαλής το διοικητή της Τράπεζας της Ελλάδας θεωρούν καταστροφή της καπιταλιστικής οικονομίας την αναδιάρθρωση. Αλλοι τη θεωρούν αναγκαία, μεταθέτοντας τη συζήτηση αν πρέπει να γίνει τώρα ή το 2013, όταν θα λειτουργεί ο ευρωενωσιακός μηχανισμός διαχείρισης κρατικών χρεών.


«Αναδιάρθρωση» σημαίνει καταστροφή μέρους του κεφαλαίου και, αντικειμενικά, χωρίς καταστροφή κεφαλαίου δεν υπάρχει έξοδος του καπιταλισμού από την κρίση. Οι διαφορετικές προσεγγίσεις σχετίζονται με τις διαφορετικές πολιτικές διαχείρισης της κρίσης, πάντα σε όφελος του κεφαλαίου και αναδείχνουν τις αξεπέραστες εσωτερικές αντιφάσεις του συστήματος. Αναδιάρθρωση τώρα σημαίνει ότι μέρος των κρατικών χρημάτων αποπληρωμής του χρέους μένουν στα κρατικά ταμεία και δίνονται στους κεφαλαιούχους για επενδύσεις. Ετσι, λένε, θα έρθει ανάκαμψη της καπιταλιστικής οικονομίας. Αλλά κάνει ζημιά σε τράπεζες που διαχειρίζονται ομόλογα, αφού αναδιάρθρωση σημαίνει υποτίμηση της αξίας των ομολόγων. Ηδη στην αγορά πουλιούνται υποτιμημένα τουλάχιστον κατά 30%. Δηλαδή καταστροφή μέρους του τραπεζικού κεφαλαίου, με αρνητική επίδραση στη δανειοδότηση από τις τράπεζες επενδύσεων! 


Ψάχνουν λοιπόν «μείγμα» πολιτικής για την αναδιάρθρωση, ελεγχόμενη οπωσδήποτε, για τις λιγότερες απώλειες για το κεφάλαιο, ανεξάρτητα αν κάποιοι καπιταλιστές χάσουν (και εδώ εκφράζονται αντιθέσεις). Για το λαό, ό,τι και αν γίνει, είναι το ίδιο καταστροφικό. Οργάνωση, αντεπίθεση!

Τον Μάρτη του 2010, στο τελευταίο δάνειο πριν την υπαγωγή της Ελλάδας στο «μηχανισμό στήριξης» και στο μνημόνιο, το επιτόκιο εκτινάχτηκε στο 6,3%. Το τοκογλυφικό αυτό επιτόκιο αποτέλεσε και την αφορμή που επικαλέστηκε η κυβέρνηση για να καταφύγει στην «τρόικα».

Οπως δικαιολογήθηκε, το ύψος του επιτοκίου καθιστούσε πλέον επικίνδυνα ασύμφορη τη χρηματοδότηση της χώρας από τις διεθνείς αγορές. Η προσφυγή στο «μηχανισμό στήριξης» δικαιολογήθηκε με το επιχείρημα ότι η «βοήθεια» προς την Ελλάδα θα ανάγκαζε τις «αγορές» να μειώσουν τις πιέσεις και να προχωρήσουν στην αποκλιμάκωση των επιτοκίων δανεισμού.

Το αποτέλεσμα:

• Στα τέλη του 2010, τα περίφημα «σπρεντς» δανεισμού της Ελλάδας έκλεισαν πάνω από τις 1.000 μονάδες βάσης. Δηλαδή εάν η Ελλάδα έβγαινε για δανεικά στις διεθνείς χρηματαγορές στα τέλη του χρόνου θα δανειζόταν με ένα επιτόκιο της τάξης του 12,7%!
• Χτες μόλις τα «σπρεντς» εκτινάχτηκαν στις 1.100 μονάδες, που σημαίνει ένα επιτόκιο δανεισμού της τάξης του 14%!

Αυτές ήταν οι «ευεργετικές» συνέπειες του «μηχανισμού στήριξης» και του μνημονίου:

Από τη στιγμή που η Ελλάδα προσέτρεξε στις αγκάλες τους το αποτέλεσμα ήταν το επιτόκιο δανεισμού της χώρας να έχει υπερδιπλασιαστεί (!) σε σχέση με το ήδη ληστρικό επιτόκιο που η Ελλάδα δανειζόταν πριν καταφύγει στο «μηχανισμό» και την «τρόικα».

Πέρα από τους εγχώριους τοκογλύφους, οι οποίοι τη στιγμή της εισόδου της Ελλάδας στο «μηχανισμό» κατείχαν περίπου το 30% του ελληνικού δημόσιου χρέους, μέχρι τον Ιούνη του 2010 (στοιχεία της Τράπεζας Διεθνών Διακανονισμών, Εκθεση Δεκέμβρης 2010) μεταξύ των διεθνών τοκογλύφων δέσποζαν οι γερμανικές (65,4 δισ. ευρώ) και οι γαλλικές τράπεζες (83,1 δισ. ευρώ).

Σήμερα, ένα χρόνο μετά την εφαρμογή του μνημονίου, όλα τα στοιχεία δείχνουν ότι τόσο οι γερμανικές όσο και οι γαλλικές τράπεζες φρόντισαν στο διάστημα που μεσολάβησε να «ξεφορτωθούν» τα ελληνικά ομόλογα.

• Σύμφωνα με δημοσιεύματα του ελληνικού Τύπου το «άνοιγμα» των γαλλικών τραπεζών στην Ελλάδα έχει περιοριστεί στα 13 δισ. ευρώ και των γερμανικών έχει πλέον μειωθεί στα 8 δισ. Είναι χαρακτηριστικό ότι οι δυο μεγαλύτερες γερμανικές τράπεζες, η «Ντόιτσε Μπανκ» και η «Κόμερζμπανκ» κατέχουν πλέον ελληνικά ομόλογα λιγότερα του 1 και των 3 δισ. ευρώ, αντίστοιχα («Ελεύθερος Τύπος», 31/3/2011).
• Ακόμα και με τις πλέον «απαισιόδοξες» εκτιμήσεις, σύμφωνα με μελέτη της «Nomura International», μια ενδεχόμενη ελληνική αναδιάρθρωση δεν θα επέφερε απώλειες μεγαλύτερες από 21,4 δισ. για τα γαλλικά συμφέροντα και 15 δισ. για τα γερμανικά... ένα κόστος απόλυτα «διαχειρίσιμο», όπως τονίζεται.

ΝΙΚΟΣ ΜΠΟΓΙΟΠΟΥΛΟΣ

• .

•