«Να μην υπάρχει οικογένεια χωρίς τουλάχιστον έναν εργαζόμενο»!

«Να μην υπάρχει οικογένεια χωρίς τουλάχιστον έναν εργαζόμενο»!

Αυτό βρήκε να ...εξαγγείλει (!) ο άνθρωπος στη Θεσσαλονίκη.

Και μην πει κανείς ότι του «ξέφυγε».

Τα «παπαγαλάκια» που έχουν επιφορτιστεί το ευγενές καθήκον να «ξεσκονίζουν» την εξουσία, μην αρχίσουν τα γλοιώδη: Οτι ο κύριος πρωθυπουργός «κάτι άλλο» ήθελε να πει ή ότι λόγω της - γνωστής - σχέσης του με τα ελληνικά, του βγήκε «λάθος».

Οχι μόνο γιατί η φράση είναι ατόφια παρμένη από την γραπτή του ομιλία (δηλαδή, τόσο πολύ το εννοούν, που το έχουν και γραμμένο σε μια ομιλία που την ετοίμαζαν βδομάδες, αν όχι μήνες!),

αλλά και διότι το επανέλαβε την επόμενη μέρα στη συνέντευξη Τύπου.

Ιδού τι (μας) συμβαίνει:

Ζούμε σε μια χώρα που τα εκατομμύρια των Ελλήνων γνώριζαν, το βίωναν στο πετσί τους, ότι με αυτούς τους μισθούς, με αυτές τις συντάξεις, με αυτή την ακρίβεια, σε κάθε οικογένεια θα έπρεπε να δουλεύουν τέσσερις για να θρέψουν τον έναν.

Κι αυτό ίσχυε στην Ελλάδα πριν ακόμα επέλθει ο κατακλυσμός.

Αυτό ίσχυε στην Ελλάδα πριν το 2009. Πριν ακόμα επέλθει η κρίση. Πριν ακόμα έρθουν ο Παπανδρέου, οι αντιπρόεδροί του, η τρόικα και τα ΔΝΤ.

Κι όμως!

Στον τέταρτο χρόνο της παγκόσμιας καπιταλιστικής κρίσης, στον τρίτο χρόνο της εισόδου της Ελλάδας στην κρίση, στο τέλος του δεύτερου χρόνου των όσων «μνημονιακών» έχουν επιπέσει επί των κεφαλών των λαϊκών στρωμάτων,

με τους άνεργους και τους «ημιαπασχολούμενους» να ανέρχονται πλέον σε εκατομμύρια,

με το μηνιάτικο (για όσους έχουν ακόμα μηνιάτικο) να μη φτάνει ούτε για το πρώτο δεκαήμερο του μήνα,

με τη σύνταξη να έχει κλαπεί πριν ακόμα φτάσει στο γέροντα,

με τους φοροεισπράκτορες να μην γνωρίζουν έλεος,

με τα λουκέτα να αφανίζουν μαγαζιά, δρόμους, γειτονιές και πόλεις,

έρχεται ο πρωθυπουργός να θέτει ως στόχο ...«κάθε οικογένεια και ένας εργαζόμενος»!

Αυτός ο «ένας εργαζόμενος»,

χωρίς συλλογική σύμβαση,

με βασικό 500 ευρώ (για τα οποία του ζητάνε να πληρώνει φόρο ...εισοδήματος!),

χωρίς βιβλία για τα παιδιά του στο σχολείο,

που του αυξήσανε τρεις φορές το ΦΠΑ, τέσσερις φορές τη βενζίνη, πέντε φορές το ρεύμα,

που κόψανε τη σύνταξη του πατέρα του,

που τον κυνηγάει η τράπεζα για το ληστρικό δάνειο που αναγκάστηκε να πάρει, που του αυξήσανε 40% το εισιτήριο στο λεωφορείο, που τον ληστεύουν στα διόδια,

είναι αυτός ο «ένας εργαζόμενος» που - κατά τον πρωθυπουργό - θα συντηρεί οικογένεια και μάλιστα μια οικογένεια που τα υπόλοιπα μέλη της θα είναι άνεργα!

Οσοι έχουν στοιχειώδη σχέση με την πραγματικότητα που βιώνει ο τόπος, ξέρουν ότι το θέμα που ανακύπτει σήμερα στην Ελλάδα είναι τούτο:

Υπάρχει σήμερα οικογένεια που να μπορεί να συντηρήσει ένα άνεργο μέλος της;

Αλλά ο πρωθυπουργός, οι φίλοι του οι τραπεζίτες, οι φίλοι του εφοπλιστές, οι φίλοι τους της τρόικας έχουν άλλη επιδίωξη: Να «καταφέρουν» ένας (ημι)εργαζόμενος να ...συντηρεί μια οικογένεια ανέργων!

Αν η δήλωση αυτή γινόταν από το φυσικό πρόσωπο Παπανδρέου, το περιεχόμενό της θα αφορούσε και θα αντανακλούσε την ποιότητα του φυσικού προσώπου Παπανδρέου. Σε αυτή την περίπτωση «μικρό το κακό».

Αλλά η δήλωση αυτή έγινε από τον πρωθυπουργό Παπανδρέου. Και η ιδιότητα αυτή μετατρέπει το «κακό» σε δράμα και τραγωδία μαζί:

Είναι το δράμα ενός ολόκληρου λαού και η χωρίς τέλος τραγωδία που θα τον βυθίσουν, αν δεν αρνηθεί τους «στόχους» της πολιτικής που τον εξανδραποδίζει, αν δεν απειθαρχήσει στα δεσμά της και αν δεν την ανατρέψει.

ΝΙΚΟΣ ΜΠΟΓΙΟΠΟΥΛΟΣ

.