ΤΟ ΨΕΥΤΟΔΙΛΛΗΜΑ: ΕΥΡΩ ή ΔΡΑΧΜΗ...

Ο νέος πρωθυπουργός πρόβαλε το φόβητρο του περιορισμού του λαϊκού εισοδήματος σε περίπτωση εξόδου απ' το ευρώ, λόγω αύξησης του πληθωρισμού, υποτίμησης του νέου εθνικού νομίσματος και αυξανόμενης δυσκολίας εξυπηρέτησης του δημόσιου χρέους.

Σύμφωνα με τη λογική Παπαδήμου, την οποία συνυπογράφει όχι μόνο το ΠΑΣΟΚ και ο ΛΑ.Ο.Σ. αλλά και η ΝΔ, παρά τις όποιες αντιμνημονιακές κορόνες, το μόνο που μπορεί να επιλέξει ο λαός είναι ο τρόπος, ο χρόνος και ο ρυθμός που θα θυσιάσει το εισόδημα και τα δικαιώματά του για να θωρακισθεί η ανταγωνιστικότητα και η κερδοφορία των μονοπωλιακών ομίλων.

Ο λαός καλείται να δεχθεί συνεχή πλήγματα στο μισθό, στη σύνταξη, στις εργασιακές σχέσεις, στα ασφαλιστικά δικαιώματα για την αποτροπή της εξόδου απ' την Ευρωζώνη, και τη θωράκισή της, ώστε να αποφύγει τον κίνδυνο μιας απότομης απώλειας εισοδήματος απ' την επιστροφή στη δραχμή. Ο λαός καλείται να πληρώσει ένα τεράστιο κρατικό χρέος για το οποίο δεν ευθύνεται και ούτε ωφελήθηκε απ' τη διόγκωσή του.

Την ίδια ώρα, η μαύρη συγκυβέρνηση, που καλεί το λαό σε συνεχείς νέες θυσίες, συνεχίζει τις νόμιμες φοροελαφρύνσεις για το μεγάλο κεφάλαιο, τις φοροαπαλλαγές για τους εφοπλιστές, τα νέα κρατικά πακέτα στήριξης των τραπεζών, τις υπέρογκες δαπάνες για σχέδια του ΝΑΤΟ.

Είναι φανερό ότι όσο συνεχίζουμε να βαδίζουμε στο δρόμο της καπιταλιστικής ανάπτυξης, της εξουσίας των μονοπωλίων είτε εντός, είτε εκτός Ευρωζώνης, το αποτέλεσμα για την εργατική τάξη και το λαό θα είναι τελικά το ίδιο: Σχετική και απόλυτη εξαθλίωση.

Η ΕΕ της κοινωνικής δικαιοσύνης, της κοινοτικής αλληλεγγύης και της βιώσιμης ανάπτυξης που επικαλέστηκε ο πρωθυπουργός είναι σήμερα το πιο σύντομο ανέκδοτο. Μέσα από μια σύντομη αναιμική ανάκαμψη απ' τη μεγάλη κρίση του 2009, η ΕΕ βαδίζει σήμερα προς νέα βαθύτερη κρίση. Η φτώχεια και η ανεργία, ιδιαίτερα των νέων, βρίσκονται σε ιστορικά ρεκόρ. Η επίθεση σ' όλα τα κράτη - μέλη για να διασφαλισθεί φθηνότερη εργατική δύναμη κλιμακώνεται, ώστε η ΕΕ να ανταγωνισθεί τις ανερχόμενες δυνάμεις της Κίνας, της Ινδίας, της Βραζιλίας.






ΣΥΝΕΧΕΙΑ......

Πρόκειται για προαποφασισμένες στρατηγικές κατευθύνσεις (π.χ. στρατηγική ΕΕ 2020) πολύ πριν την εκδήλωση της κρίσης του 2009, που δεν αφορούν μόνο τις υπερχρεωμένες χώρες.

Στόχος, η συνεχής αύξηση του βαθμού εκμετάλλευσης, το ξεζούμισμα της εργατικής τάξης ώστε να διασφαλίζονται υψηλοί ρυθμοί ανάπτυξης και μεγάλα κέρδη. Αυτή η πορεία έχει ως αναπόφευκτη κατάληξη την περιοδική εκδήλωση της κρίσης υπερσυσσώρευσης κεφαλαίου, το οποίο δεν μπορεί να επενδυθεί διασφαλίζοντας ικανοποιητικό ποσοστό κέρδους.

Αυτή την πραγματικότητα προσπαθεί να συσκοτίσει ο ισχυρισμός του πρωθυπουργού, Λ. Παπαδήμου, ότι βασική αιτία της οικονομικής κρίσης στην Ελλάδα είναι η συσσώρευση υπερβολικού χρέους σε σχέση με το μέγεθος της οικονομίας. Σε χώρες που παρουσίαζαν καλή δημοσιονομική κατάσταση, όπως η Γερμανία, η Ισπανία, η Ιρλανδία, εκδηλώθηκε επίσης βαθιά κρίση το 2009. Αποδείχθηκε ότι η επίδραση της κρίσης συμβάλλει στην αύξηση του ετήσιου δημόσιου ελλείμματος και του κρατικού χρέους στην Ελλάδα και στην ΕΕ και όχι το αντίστροφο.

Ταυτόχρονα, θα πρέπει να δούμε την επίδραση που είχε η ραγδαία αύξηση των εισαγωγών και η διεύρυνση του εμπορικού ελλείμματος στη διόγκωση του κρατικού χρέους μετά την είσοδο της Ελλάδας στην ΕΕ και στην Ευρωζώνη. Για παράδειγμα, η Ελλάδα από αυτάρκης στην παραγωγή ζάχαρης και γάλακτος μετατράπηκε σε εισαγωγέα με την επιβολή κοινοτικών ποσοστώσεων στην εγχώρια παραγωγή. Ελληνικά ναυπηγεία αποκλείσθηκαν με κοινοτικές δεσμεύσεις απ' την κάλυψη αναγκών της ελληνικής ακτοπλοΐας. Την ίδια ώρα οι εγχώριοι όμιλοι αξιοποίησαν το ευρωενωσιακό πλαίσιο για κερδοφόρα εξαγωγή κεφαλαίου στη ΝΑ Ευρώπη, την τελευταία δεκαετία. Δεν φτάσαμε, λοιπόν, τυχαία στο να «καταναλώνουμε περισσότερα απ' όσα παράγουμε».

Ούτε αποτελεί μονόδρομο και σωτηρία για το λαό η εφαρμογή του πλαισίου δανειακής σύμβασης, που θα υλοποιήσει η συγκυβέρνηση Παπαδήμου. Πρώτα απ' όλα γιατί η εφαρμογή των κατευθύνσεων του μεσοπρόθεσμου και του επικαιροποιημένου μνημονίου θα επιταχύνει την πορεία της λαϊκής οικογένειας προς τη χρεοκοπία, θα δώσει τη χαριστική βολή στο λαϊκό εισόδημα.

Δεύτερον, γιατί ακόμα και αν υπάρξει μια μικρή μείωση του μεγάλου ύψους του κρατικού χρέους, αυτή δε θα οδηγήσει σε μέτρα ικανοποίησης των λαϊκών αναγκών αλλά στην αύξηση των δυνατοτήτων του αστικού κράτους να στηρίξει τους εγχώριους ομίλους. Ας θυμηθούμε τι επακολούθησε μετά το προηγούμενο «κούρεμα» της Συνόδου της 21ης Ιούλη με την καταιγίδα του πολυνομοσχεδίου και τα φορολογικά χαράτσια.

Τρίτον, γιατί και μετά το «κούρεμα», το ύψος του κρατικού χρέους θα παραμείνει πολύ υψηλό αφού ένα σημαντικό μέρος του βρίσκεται πλέον στα χέρια ευρωπαϊκών θεσμών και δεν «κουρεύεται», ενώ ένα άλλο μέρος του στα χέρια ελληνικών τραπεζών και ασφαλιστικών ταμείων, όπου η όποια μείωση θα αντισταθμιστεί με νέα κρατική χρηματοδότηση. Αλλά και η εθελοντική συμμετοχή των ομίλων - πιστωτών στη διαδικασία «κουρέματος» θα είναι μικρότερη απ' αυτήν της επίσημης πρόβλεψης.

Απ' την άλλη, η βαθιά κρίση της ελληνικής οικονομίας θα συμβάλει σε αύξηση του ετήσιου κρατικού ελλείμματος και σε νέα διόγκωση του κρατικού χρέους. Επίσης, τα νέα κρατικά πακέτα για τη στήριξη των ελληνικών τραπεζών θα προέρχονται απ' την κλεμμένη απλήρωτη δουλειά, την υπεραξία του Ελληνα και του Ευρωπαίου μισθωτού εργαζόμενου.

Σε τελευταία ανάλυση για να αποτελέσει «ανάσα» η διαγραφή του χρέους, θα πρέπει να μην εξυπηρετηθεί από νέα απαξίωση του εργατικού εισοδήματος. Αυτό δεν μπορεί να γίνει όσο την εξουσία την έχει στα χέρια του το μεγάλο κεφάλαιο και όχι ο λαός.

Βλέποντας τη μεγάλη εικόνα μπορούμε επίσης εύκολα να διαπιστώσουμε ότι ο προσωρινός εύθραυστος συμβιβασμός της Συνόδου Κορυφής της Ευρωζώνης δε θα αντέξει και δεν μπορεί να αποτελέσει φιλολαϊκή διέξοδο.


Τα αστικά μέσα μαζικής ενημέρωσης αλλά και οι επίσημες συνομιλίες των κυβερνήσεων εστιάζουν στο πρόβλημα διαχείρισης των υπερχρεωμένων κρατών της Ευρωζώνης και στην αντικειμενική δυσκολία συμφωνίας για τον επιμερισμό των βαρών, για την αναγκαία απαξίωση κεφαλαίων μεταξύ κρατών - μελών της ΕΕ, μονοπωλιακών ομίλων, τραπεζών.

Κυριαρχούν οι γνωστές αναλύσεις για τη γρήγορη αύξηση των επιτοκίων δανεισμού της Ιταλίας και της Ισπανίας, τη μεγάλη έκθεση των γαλλικών τραπεζών στα κρατικά ομόλογα των υπερχρεωμένων κρατών του μεσογειακού νότου, τον κίνδυνο απώλειας της υψηλής πιστοληπτικής ικανότητας της Γαλλίας και της Αυστρίας. Η κριτική σε επίπεδο αστικής διαχείρισης περιορίζεται στην υποτιθεμένη έλλειψη πολιτικής βούλησης της Γερμανίας να θωρακίσει την Ευρωζώνη, στην «ανεπάρκεια» των θεσμικών οργάνων της ΕΕ, στην ανάγκη επιτάχυνσης της πολιτικής ενοποίησης.

Στην πραγματικότητα οι πολιτικές ηγεσίες της ΕΕ γνωρίζουν ότι η διόγκωση του δημόσιου χρέους αποτελεί μια εκδήλωση των συνεπειών της ανισόμετρης ανάπτυξης και του ανταγωνισμού μεταξύ των κρατών - μελών της ΕΕ, που οξύνθηκε στη φάση της κρίσης. Γι' αυτό και ο πρόεδρος της Κομισιόν, Ζοζέ Μπαρόζο, παραδέχεται ότι «τώρα αντιμετωπίζουμε μια αληθινή συστημική κρίση».

Η δυσκολία ενός στέρεου μεσοπρόθεσμου συμβιβασμού των κρατών - μελών αντανακλά την όξυνση των ενδοϊμπεριαλιστικών αντιθέσεων, η οποία σχετίζεται με τους ακόλουθους παράγοντες:

-- Την υπαρκτή επιβράδυνση και την πιθανότητα εκδήλωσης νέας βαθύτερης συγχρονισμένης κρίσης σε ΗΠΑ, ΕΕ, Ιαπωνία, σύμφωνα με τις προβλέψεις των διεθνών οργανισμών.

-- Την ένταση της ανισόμετρης ανάπτυξης και τη μεταβολή του συσχετισμού δύναμης υπέρ της Γερμανίας και των συμμάχων της (Αυστρίας, Ολλανδίας κ.λπ.) στο εσωτερικό της Ευρωζώνης.

-- Την αυξανομένη δυσκολία της αστικής διαχείρισης τόσο στην περιοριστική όσο και στην επεκτατική δημοσιονομική της εκδοχή (με εμβληματικά παραδείγματα την ενδοαστική διαπάλη στη Γερμανία και στις ΗΠΑ).

Η αυξανόμενη δυσκολία της αστικής διαχείρισης αφορά αφενός το μεγάλο μέγεθος υπερσυσσωρευμένου κεφαλαίου που πρέπει να απαξιωθεί για να υπάρξει ουσιαστική ανάκαμψη και αφετέρου την όξυνση των ενδοϊμπεριαλιστικών αντιθέσεων λόγω της αλλαγής του συσχετισμού δυνάμεων στο διεθνές ιμπεριαλιστικό σύστημα.

Το ΚΚΕ είχε έγκαιρα προβλέψει ότι η συνοχή της Ευρωζώνης, μιας τεχνητής νομισματικής συγκόλλησης κρατών με άνιση οικονομική και πολιτική ισχύ, θα δοκιμασθεί ιδιαίτερα σε περίοδο κρίσης. Κανένα ιμπεριαλιστικό πολιτικό σχέδιο δεν μπορεί να υπερβεί τις νομοτέλειες της καπιταλιστικής οικονομίας και τη δυναμική των ενδοϊμπεριαλιστικών αντιθέσεων.

Ηδη αποδεικνύεται στην πράξη ότι ο νέος εύθραυστος συμβιβασμός της Συνόδου Κορυφής της 27ης Οκτώβρη δεν μπορεί να ματαιώσει την εκδήλωση νέας κρίσης ούτε να γεφυρώσει την απόκλιση συμφερόντων ανάμεσα στη Γερμανία και τους ισχυρούς συμμάχους της και στη Γαλλία και τα υπερχρεωμένα κράτη της Νότιας Ευρώπης. Η αυξανόμενη ανισομετρία πλήττει πλέον τον σκληρό πυρήνα της Ευρωζώνης.

Η βιομηχανική παραγωγή στην Ευρωζώνη δεν έχει ξεπεράσει ακόμα τα προ κρίσης του 2008 επίπεδα, ενώ παρουσιάζει μεγάλες αποκλίσεις από χώρα σε χώρα, με την Ευρωζώνη να χωρίζεται ουσιαστικά σε δύο μεγάλα μπλοκ. Στο πρώτο, που αποτελείται κυρίως από χώρες του ευρωπαϊκού Βορρά (π.χ. Γερμανία, Αυστρία, Πολωνία), η βιομηχανική παραγωγή ξεπερνά τα προ κρίσης επίπεδα, και στο δεύτερο, που αποτελείται κυρίως από τις χώρες του ευρωπαϊκού Νότου, η βιομηχανική παραγωγή βρίσκεται σε επίπεδα χαμηλότερα από τα επίπεδα του 2005 και απέχει σημαντικά από τα προ κρίσης επίπεδα.

Αξίζει να σημειωθεί ότι στην τελευταία έκθεση του Συμβουλίου της Λισαβόνας, στην οποία κατατάσσονται με βάση τη δυναμική της οικονομίας τους τα κράτη - μέλη της ΕΕ, η Γαλλία βρίσκεται πλέον στη 13ηθέση μεταξύ των 17 κρατών - μελών της Ευρωζώνης.

Πάνω σ' αυτό το σαθρό έδαφος οξύνονται οι αντιθέσεις για το μέλλον της Ευρωζώνης, με εμβληματικό παράδειγμα τη ρωγμή στο λεγόμενο γαλλογερμανικό άξονα.

Η αντίθεση Γαλλίας - Γερμανίας εκφράσθηκε καθαρά πριν τη Σύνοδο Κορυφής, με αιχμή τους πόρους και τις δυνατότητες του προσωρινού μηχανισμού στήριξης (EFSF) και του μόνιμου μηχανισμού (ESM).

Συνεχίζεται μετά τη Σύνοδο, με αιχμή το ρόλο της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας (ΕΚΤ) στη διασφάλιση της χρηματοπιστωτικής σταθερότητας της Ευρωζώνης. Στην ουσία, η Γαλλία πιέζει στην κατεύθυνση η ΕΚΤ να λειτουργήσει ως εγγυητής του συνόλου του δημόσιου χρέους της Ευρωζώνης (τελικός δανειστής) με αυτονόητη επιβάρυνση της Γερμανίας. Παράλληλα, μεγαλώνουν οι τριβές Γερμανίας - Βρετανίας με αφορμή τη διαφωνία για την πρόταση φορολόγησης των χρηματοπιστωτικών συναλλαγών εντός ΕΕ και αιτία τα γερμανικά σχέδια προώθησης της πολιτικής ενοποίησης.

Στο εσωτερικό της άρχουσας τάξης της Γερμανίας εμφανίζεται ισχυρή η τάση που ζητά αναμόρφωση της Ευρωζώνης και κινήσεις εμβάθυνσης των σχέσεων συνεργασίας με τη Ρωσία και την Κίνα, καθώς αναβαθμίζεται η σημασία των ασιατικών αγορών για τις γερμανικές εξαγωγές.

Ταυτόχρονα, η δυνατότητα ενίσχυσης του προσωρινού μηχανισμού (EFSF) από την Κίνα δεν είναι εύκολη υπόθεση. Η Κίνα ζητά η όποια χρηματοδότηση του EFSF να γίνει μέσω του ΔΝΤ με αύξηση του μεριδίου της στο μετοχικό κεφάλαιο του ΔΝΤ και με συνεπακόλουθη αύξηση των ψήφων που θα διαθέτει για τη λήψη των αποφάσεων. Ζητά, επίσης, αλλαγές σε σχέση με το καθεστώς ένταξής της στον ΠΟΕ, που θα διευκολύνουν τις εξαγωγές εμπορευμάτων της και θα μειώνουν τα περιθώρια επιβολής αντισταθμιστικών δασμών απ' την ΕΕ.

Η κυβέρνηση των ΗΠΑ επιχειρεί να διαχειριστεί αντιφατικούς στόχους, που αφορούν την επιβράδυνση της οικονομίας της, την έκθεση των αμερικανικών τραπεζών στα προβληματικά κρατικά ομόλογα της Ευρωζώνης, τη μεταβολή της σχέσης ευρώ - δολαρίου, τη διατήρηση της Γερμανίας στο ευρωατλαντικό πλαίσιο, τη φθηνή αναχρηματοδότηση του διογκούμενου αμερικανικού κρατικού χρέους.

Μέσα σ' αυτό το κουβάρι των αντιθέσεων και αντιφάσεων εύκολα μπορούμε να αντιληφθούμε γιατί όλα τα ιμπεριαλιστικά κέντρα επεξεργάζονται και προετοιμάζονται για σενάρια αναμόρφωσης, συρρίκνωσης, ακόμα και διάλυσης της Ευρωζώνης.

Τα συγκεκριμένα σενάρια δεν περιορίζονται πλέον σε μελέτες εξειδικευμένων ινστιτούτων και γραφείων (π.χ. έκθεση Allen & Overy) αλλά απασχολούν εκθέσεις εμπειρογνωμόνων του ίδιου του Κογκρέσου των ΗΠΑ.

Αξίζει να σταθούμε στο πρόσφατο συνέδριο των Χριστιανοδημοκρατών της Γερμανίας (CDU), όπου επισημάνθηκε καθαρά ότι αν ένα κράτος - μέλος δεν μπορεί να ακολουθήσει τους κανόνες του κοινού νομίσματος, θα μπορεί να αποχωρήσει εθελοντικά από την Ευρωζώνη, χωρίς να εγκαταλείψει την ΕΕ, ανοίγοντας το δρόμο για τη «μικρή γερμανική Ευρωζώνη» με μέλη τη Γερμανία, την Αυστρία, το Λουξεμβούργο, την Ολλανδία και τη Φινλανδία.

Τέθηκαν ως προτεραιότητες για την επόμενη Σύνοδο Κορυφής στις 9 Δεκέμβρη, η αναβάθμιση των δεσμεύσεων τήρησης αυστηρής δημοσιονομικής πολιτικής απ' τα κράτη - μέλη με αλλαγή των ευρωπαϊκών συνθηκών για το Σύμφωνο Σταθερότητας, οι αρμοδιότητες του Ευρωπαϊκού Δικαστηρίου κ.λπ.

Ταυτόχρονα, η Γαλλία προσπαθεί να αντιδράσει καθώς βλέπει ότι η Γερμανία την ξεγράφει από ισότιμο εταίρο. Το Συμβούλιο Οικονομικών Αναλύσεων (CAE), που αποτελεί ειδικό σύμβουλο της γαλλικής κυβέρνησης, έχει εκπονήσει πρόταση που προβλέπει στην ουσία ότι κάθε κράτος - μέλος της σημερινής Ευρωζώνης θα μπορεί να κυκλοφορεί εσωτερικό εθνικό νόμισμα και παράλληλα να δημιουργηθούν 2 ομάδες κοινού νομίσματος για τις εξωτερικές συναλλαγές: Η ομάδα του «Ευρώ του Βορρά» και η ομάδα του «Ευρώ του Νότου».

Οι εργαζόμενοι δεν έχουν κανένα λόγο και δεν πρέπει να εγκλωβιστούν ανάμεσα στις αντιθέσεις των τμημάτων της αστικής τάξης και των ιμπεριαλιστικών κέντρων, σχετικά με το αν και με ποιους όρους θα παραμείνει η Ελλάδα στην Ευρωζώνη. Ολα τα σενάρια και οι προτάσεις για την αναμόρφωση και τη διάσωση της σημερινής Ευρωζώνης έχουν ως κοινή συνισταμένη την κλιμάκωση της αντιλαϊκής επίθεσης.Αφορούν, σε τελευταία ανάλυση, την προσωρινή προστασία των μονοπωλίων της Ευρωζώνης από ένα άμεσο ντόμινο ανεξέλεγκτων χρεοκοπιών, που δεν αποκλείεται.

Οι μισθωτοί και οι αυτοαπασχολούμενοι μπορούν να αξιοποιήσουν αυτές τις δυσκολίες, τις αντιθέσεις και τις ρωγμές της ιμπεριαλιστικής συμμαχίας της ΕΕ και της συνοχής της ελληνικής αστικής τάξης για να προετοιμάσουν καλύτερα την αντεπίθεσή τους.

Με αφετηρία την παρεμπόδιση των αντιλαϊκών μέτρων, απ' το να μην πληρωθούν τα χαράτσια μέχρι την κατοχύρωση στην πράξη των Συλλογικών Συμβάσεων, μπορεί να ξεκινήσει η ανασύνταξη του εργατικού κινήματος σε κάθε κλάδο, τόπο δουλειάς και κατοικίας. Σημαδεύοντας τον πραγματικό αντίπαλο, την εξουσία των μονοπωλίων, τη σύγχρονη καπιταλιστική ιδιοκτησία στα μέσα παραγωγής. Με ξεκάθαρο προσανατολισμό για αποδέσμευση απ' την ΕΕ με εργατική - λαϊκή εξουσία που θα διαγράψει μονομερώς το κρατικό χρέος. Με κλιμάκωση των απεργιακών αγώνων, με πλήγματα στο σάπιο αστικό πολιτικό σύστημα.

Για να έχει το λαϊκό κίνημα συνέχεια, διάρκεια και νικηφόρα προοπτική πρέπει να αποφύγει τις αποπροσανατολιστικές θέσεις και συνθήματα του οπορτουνιστικού ρεύματος με βασικό εκφραστή το ΣΥΡΙΖΑ για συγκρότηση «αντιμνημονιακού μετώπου». Προτάσεις που εγκλωβίζουν την προοπτική των λαϊκών αγώνων στην αυταπάτη φιλολαϊκής διεξόδου στο πλαίσιο του καπιταλιστικού συστήματος και της ιμπεριαλιστικής συμμαχίας της ΕΕ.

Προτάσεις που συσκοτίζουν ότι σήμερα στη χώρα μας υπάρχουν οι προϋποθέσεις για ριζικά διαφορετική οργάνωση της οικονομίας, που μπορεί να διασφαλίσει την ικανοποίηση των λαϊκών αναγκών.

Το ΚΚΕ καλεί το λαό για να γίνουν λαϊκή ιδιοκτησία τα συγκεντρωμένα μέσα παραγωγής και να προχωρήσει ο επιστημονικός κεντρικός σχεδιασμός της λαϊκής οικονομίας. Αυτός ο σχεδιασμός με γνώμονα τις λαϊκές ανάγκες, με εργατικό έλεγχο, θα απελευθερώσει εγχώριες παραγωγικές δυνατότητες που δεν μπορούν να αξιοποιηθούν στο πλαίσιο του ευρωμονόδρομου, της καπιταλιστικής αγοράς.

Η Ελλάδα είναι πλούσια χώρα σε ενεργειακές πηγές, ορυκτό πλούτο, δυνατότητες βιομηχανικής και αγροτικής παραγωγής. Μπορεί να εξοικονομήσει πόρους απ' τη διαγραφή του κρατικού χρέους και την κατάργηση των δαπανών για τις ανάγκες του ΝΑΤΟ. Η λαϊκή εξουσία είναι επίσης η μόνη που μπορεί να αξιοποιήσει αποτελεσματικά και τις ενδοϊμπεριαλιστικές αντιθέσεις προς όφελος της κοινωνικής ευημερίας.

Δεν υπάρχει χρόνος για χάσιμο και δε δικαιολογείται καμιά αναβολή. Ο λαός πρέπει να ξεσηκωθεί, να μην περιμένει πότε θα γίνουν οι εκλογές, ούτε τις αποφάσεις των Συνόδων Κορυφής της λυκοσυμμαχίας της ΕΕ. Πρέπει να οικοδομήσει τη δική του συμμαχία για να πάρει την τύχη του στα χέρια του.

Του

Μάκη ΠΑΠΑΔΟΠΟΥΛΟΥ  μέλους της ΚΕ του ΚΚΕ, υπεύθυνος του Τμήματος Οικονομίας
.