ΕΝΑΣ ΧΡΟΝΟΣ ΜΕΤΑ ΤΗ ΨΗΦΙΣΗ ΤΟΥ ΜΝΗΜΟΝΙΟΥ.....!

«Βρισκόμαστε ακόμη στην αρχή»!

1) Η ανεργία εκτινάχτηκε στο 14%. Από τους 773.350 ανέργους που το Νοέμβρη του 2010 ήταν καταγεγραμμένοι στις λίστες του ΟΑΕΔ επίσημα (που σημαίνει ότι η μάστιγα της ανεργίας πλήττει πολύ περισσότερους), μόνο το 30% εξ αυτών, δηλαδή οι μόλις 206.000 άνεργοι, είναι εκείνο που λαμβάνει ακόμα κι αυτό το εξευτελιστικό ποσό των 454 ευρώ, που το βαφτίζουν «επίδομα ανεργίας». Δίπλα σε αυτούς, στις μυριάδες των κοινωνικά «ενταφιασμένων», συνωθούνται και οι εκατοντάδες χιλιάδες των «απασχολήσιμων», των μισοεργαζόμενων, των εκ περιτροπής «απασχολούμενων». Σήμερα στην Ελλάδα δεν υπάρχει οικογένεια που να μη βιώνει ή να μην απειλείται άμεσα από το φάσμα της ανεργίας.

2) Το ΑΕΠ, σύμφωνα με τα στοιχεία του τελευταίου τριμήνου του 2010, κατρακυλά με ρυθμούς - 6,6%. Πρόκειται ίσως για τη μεγαλύτερη μείωση του ΑΕΠ από τον Β' Παγκόσμιο Πόλεμο και σίγουρα για τη μεγαλύτερη από τη μεταπολίτευση. Σημειωτέον ότι η πτώση του ΑΕΠ το 2010 είναι μεγαλύτερη και από εκείνη που σημειώθηκε το 1974.

Η σημερινή φτωχοποίηση, δηλαδή, επελαύνει με ταχύτητα μεγαλύτερη κι από εκείνη που έζησε η χώρα κατά τη διάρκεια ενός έτους, του 1974, που στην Ελλάδα χτυπούσαν τα τύμπανα του πολέμου λόγω της τουρκικής εισβολής στην Κύπρο και που η χούντα άφηνε πίσω της ερείπια.

3) Οι μισθοί των εργαζομένων έχουν υποστεί καθίζηση. Η πραγματική τους αξία, όπως ομολογεί ακόμα και η φιλοκυβερνητική ΓΣΕΕ, έχει πέσει στα επίπεδα του 1984. Η σχετική μελέτη του ΙΝΕ δημοσιεύτηκε τον περασμένο Σεπτέμβρη. Δηλαδή, στην αποτύπωση της δραματικής πτώσης του βιοτικού επιπέδου των εργαζομένων δεν έχει προσμετρηθεί η περαιτέρω επιδείνωση που έχουν επιφέρει στα λαϊκά στρώματα τα μέτρα του τελευταίου πενταμήνου (αυξήσεις σε ρεύμα, εισιτήρια, διόδια κ.λπ.).

Ολα τα στατιστικά και εμπειρικά δεδομένα αποκαλύπτουν: Οι Ελληνες εργαζόμενοι έχουν γυρίσει τουλάχιστον τρεις δεκαετίες πίσω. Σήμερα, όπως ομολογούν ακόμα και οι «ενσωματωμένοι» οικονομολόγοι, με τα χρήματα που παίρνουν όσοι αμείβονται με τον κατώτερο μισθό, μπορούν να αγοράσουν 4% λιγότερα προϊόντα σε σχέση με τα μέσα της δεκαετίας του 1980.

4) Σήμερα το 14% των εργαζομένων στην Ελλάδα (ποσοστό διπλάσιο από το αντίστοιχο της ΕΕ) ζει κάτω από το όριο της φτώχειας. Οι δύο στους τρεις Ελληνες εργαζόμενους στον ιδιωτικό και δημόσιο τομέα ζουν με μηνιαίο εισόδημα κάτω των 1.000 ευρώ. Από την άλλη το μερίδιο των κερδών στον επιχειρηματικό τομέα κατείχε ήδη από το 2004 την πρώτη θέση μεταξύ των 15 κρατών της Ευρωπαϊκής Ενωσης (56,1% της ακαθάριστης προστιθέμενης αξίας έναντι 37,9% του μέσου όρου της Ευρωζώνης). Εντούτοις, με βάση τα στοιχεία της εφορίας, το μέσο δηλωθέν εισόδημα των εργαζομένων το 2008 ήταν κατά 23% μεγαλύτερο (!) από το μέσο δηλωθέν εισόδημα που εμφάνισαν οι μεγαλέμποροι και οι βιομήχανοι.

Στα προηγούμενα πρέπει να προσμετρηθούν επίσης:

α) Οι φόροι στην τιμή της βενζίνης έχουν αυξηθεί τον τελευταίο χρόνο κατά 63%.

β) Οι υπηρεσίες της ΔΕΗ επιβεβαιώνουν ότι εντός του 2010 δόθηκαν διαταγές διακοπής του ρεύματος σε περίπου ένα εκατομμύριο νοικοκυριά που αδυνατούσαν να πληρώσουν εμπρόθεσμα τους λογαριασμούς.

γ) Οι αιτήσεις νέων έως 30 χρόνων που έχουν κατατεθεί μόνο στο «Europass» για μετανάστευση στο εξωτερικό ανέρχονται στις 50.000.

δ) Αθροιστικά τα «λουκέτα» στην αγορά υπολογίζεται τη διετία 2010 - 2011 να ανέλθουν στις 300.000.

Αυτή είναι η κατάσταση στην Ελλάδα!

Μέσα σε αυτές τις συνθήκες είναι που η κυβέρνηση εξυφαίνει σχέδια για νέες μειώσεις μισθών σε ιδιωτικό και δημόσιο τομέα. Μέσα σε αυτές τις συνθήκες είναι που ΠΑΣΟΚ - ΕΕ - ΔΝΤ, μας «υπόσχονται» το ξεπούλημα της χώρας.

Κι όμως:

Ενώ αυτή είναι η εικόνα συμφοράς που βιώνει ο τόπος, πριν λίγες μέρες, ο διοικητής της Τράπεζας της Ελλάδας, παρουσιάζοντας την έκθεση της Τράπεζας και περιγράφοντας τον ορίζοντα της ακολουθούμενης πολιτικής, δήλωσε:

«Βρισκόμαστε ακόμη στην αρχή»!

Οι εργαζόμενοι λοιπόν και ολόκληρος ο ελληνικός λαός βρίσκονται ενώπιον του διλήμματος:

`Η θα οργανωθούν και θα ξεσηκωθούν μαζικά για να αποτινάξουν από τις πλάτες τους την τυραννία της πλουτοκρατίας και των κομμάτων της, ή στο «τέλος» αυτής της πορείας, οι δυνάστες θα έχουν αποστερήσει τα πάντα: ακόμα και το δικαίωμα να θρηνήσουν το κοινωνικό τους ολοκαύτωμα!

.