Με τις αντιθέσεις να κυριαρχούν, τα παζάρια να δίνουν και να παίρνουν και τους αντιλαϊκούς συμβιβασμούς να διαδέχονται τις κόντρες για το ποιά μονοπώλια θα βγουν κερδισμένα και ποια χαμένα από τη βαθύτατη καπιταλιστική κρίση, ολοκληρώθηκαν το ξημέρωμα του Σαββάτου οι εργασίες της Συνόδου της Ευρωζώνης.
Οι «17» κατέληξαν σε καταρχήν συμφωνία για το «Σύμφωνο για το Ευρώ», όπως ονομάστηκε το «Σύμφωνο Ανταγωνιστικότητας». Σε ό,τι αφορά στα δάνεια που πήρε η ελληνική κυβέρνηση από την τρόικα για λογαριασμό της ντόπιας πλουτοκρατίας, αποφασίστηκε η επιμήκυνση της αποπληρωμής των 110 δισ. ευρώ κατά 7,5 χρόνια και η μείωση των επιτοκίων κατά μία μονάδα, δίνοντας και τυπική παράταση μέχρι τουλάχιστον το 2023 στο μνημόνιο, που θα εμπλουτίζεται ολοένα και περισσότερο με βάρβαρα μέτρα, στο πνεύμα και του «Συμφώνου Ανταγωνιστικότητας».
Στο κείμενο των συμπερασμάτων της Συνόδου, τονίζεται: «Η ελληνική κυβέρνηση δεσμεύτηκε να ολοκληρώσει πλήρως και ταχέως το πρόγραμμα ιδιωτικοποιήσεων και αξιοποίησης της κρατικής περιουσίας ύψους 50 δισ. ευρώ και να εισαγάγει ένα αυστηρό δημοσιονομικό πλαίσιο με την ισχυρότερη δυνατή βάση, την οποία θα αποφασίσει το επόμενο διάστημα».
Η κυβέρνηση βρήκε το θράσος να θριαμβολογήσει ότι στις Βρυξέλλες πέτυχε κέρδος 6 δισ. από τη μείωση του επιτοκίου στο δάνειο των 110 δισ., κρύβοντας ότι η αποπληρωμή τους συνεπάγεται νέα βάρβαρα μέτρα και βέβαια τα όποια χρήματα εξοικονομεί ο κρατικός κορβανάς θα μετατραπούν σε ζεστές επιδοτήσεις και προνόμια για το κεφάλαιο και όχι βέβαια σε παροχές προς το λαό που υποφέρει.
Οι αξιώσεις που θέτουν, εξάλλου, οι διάφορες πλευρές, είτε από τη θέση του δανειστή, είτε από αυτή του δανειζόμενου, αντανακλούν ένα πρωτόγνωρο σε αγριότητα παζάρι για το ποιός θα ξεκινήσει από καλύτερη θέση στη φάση της καπιταλιστικής ανάκαμψης. Επιβεβαιώνεται ότι η ολιγαρχία και οι κυβερνήσεις της βρίσκονται σε σοβαρό αδιέξοδο μπροστά στο μέγεθος της κρίσης, γεγονός που τις κάνει πιο επιθετικές απέναντι στους λαούς.
Σε κάθε περίπτωση, όπως δείχνει και η καθολική συμφωνία για τον πυρήνα του «Συμφώνου για το Ευρώ», αυτοί που βγαίνουν σταθερά χαμένοι όσο βασιλεύουν τα μονοπώλια και οι πολιτικοί τους εκπρόσωποι, είναι οι λαοί, οι οποίοι καλούνται τώρα ακόμα πιο αποφασιστικά να βγουν στο προσκήνιο με όρους μαζικής και οργανωμένης ανυπακοής στα μέτρα που αποφασίζουν σε βάρος τους η ΕΕ και οι κυβερνήσεις των κρατών - μελών.Το «Σύμφωνο για το Ευρώ», στο οποίο συμφώνησαν οι «17» της Ευρωζώνης, προβλέπει ότι «κάθε χρόνο, τα κράτη - μέλη της Ευρωζώνης θα συμφωνούν, σε ανώτατο επίπεδο, σε συγκεκριμένες δράσεις, οι οποίες θα πρέπει να επιτευχθούν σε διάστημα 12 μηνών».Ανάμεσα στα μέτρα που θα προωθούνται στοχευμένα και μετρήσιμα είναι τα παρακάτω:
1. Μειώσεις μισθών:
-- «Το κόστος εργασίας θα βρίσκεται υπό στενή παρακολούθηση και θα συγκρίνεται με τα άλλα κράτη της Ευρωζώνης και των κύριων εμπορικών εταίρων της ΕΕ (...) Οι μισθοί θα πρέπει να βρίσκονται σε συνάρτηση με την ανταγωνιστικότητα». Επί της ουσίας, προωθείται η αντιστοίχηση των μισθών με αυτούς που ισχύουν σε ανταγωνιστικά ιμπεριαλιστικά κέντρα, όπως είναι η Κίνα.
--«Οι κυβερνήσεις θα πρέπει να δώσουν ιδιαίτερη προσοχή στην ενίσχυση της αποκέντρωσης των μισθολογικών διαπραγματεύσεων και τη "βελτίωση" των μηχανισμών τιμαριθμικής προσαρμογής». Πρόκειται για τροχιοδεικτική βολή σε ό,τι αφορά στην κατάργηση των Συλλογικών Συμβάσεων, στη γενίκευση των ατομικών και στην οριστική κατάργηση της Αυτόματης Τιμαριθμικής Αναπροσαρμογής, όπου αυτή συνεχίζει να υπάρχει.
-- Οι κυβερνήσεις της ΕΕ «δεσμεύονται να συγκρατήσουν τους μισθούς στο δημόσιο τομέα», ώστε να «μην επηρεάζουν τους μισθούς στον ιδιωτικό τομέα». Δεσμεύτηκαν ουσιαστικά για νέο πάγωμα και μείωση των μισθών στο δημόσιο τομέα.
2. Νέες ανατροπές σε Κοινωνική Ασφάλιση, Υγεία - Πρόνοια.
-- «Η βιωσιμότητα του συνταξιοδοτικού συστήματος πρέπει να βρίσκεται υπό συνεχή και στενή παρακολούθηση (...). Είναι απαραίτητο να ευθυγραμμιστεί η ηλικία συνταξιοδότησης με το προσδόκιμο ζωής, να μειωθούν τα συστήματα πρόωρης συνταξιοδότησης και να αξιοποιηθούν στοχευμένα κίνητρα για την παραμονή στην εργασία των μεγαλύτερων εργαζομένων». Οπως και στην πρώτη έκδοση του Συμφώνου, τα όρια ηλικίας συνδέονται με το στατιστικό προσδόκιμο ζωής, οδηγώντας αυτόματα σε διαρκή παράταση του εργάσιμου βίου. Ανάλογες αναφορές γίνονται και στην ανάγκη του κεφαλαίου να μειωθεί η κρατική συμμετοχή στις υπηρεσίες Υγείας και Πρόνοιας.
3. Αυστηρή δημοσιονομική πειθαρχία.
-- «Τα κράτη - μέλη οφείλουν να προβλέψουν μηχανισμό που θα βάζει "φρένο" στην αύξηση χρέους». Ο μηχανισμός θα έχει «επαρκώς δεσμευτικό χαρακτήρα» και θα λειτουργεί αυτόματα κάθε φορά που το έλλειμμα θα ξεπερνάει ένα προκαθορισμένο όριο. Αυτό θα πραγματοποιηθεί με «νομικές δεσμεύσεις» (είτε συνταγματική ρύθμιση είτε νόμος - πλαίσιο) με την τελική επιλογή να την έχουν οι κυβερνήσεις των κρατών - μελών. Επί της ουσίας θεσμοθετείται η μόνιμη λιτότητα για τους λαούς, ώστε ο κρατικός κορβανάς να τροφοδοτεί πιο αποτελεσματικά το κεφάλαιο.
4. Νέες ανατροπές στην αγορά εργασίας.
-- «Μεταρρυθμίσεις στην αγορά εργασίας που θα προωθούν την ευελιξία με ασφάλεια (...) Η αγορά εργασίας πρέπει να γίνει πιο ελκυστική και να προσαρμοστεί στη ζήτηση». Προωθείται η αντιδραστική «ευελφάλεια» και ταυτόχρονα προτείνεται η παραπέρα μείωση των εργοδοτικών ασφαλιστικών εισφορών. Προβλέπεται μάλιστα οι «απώλειες» που θα υπάρξουν στα δημόσια έσοδα από τη μείωση των ασφαλιστικών εισφορών των εργοδοτών να μετακυλίονται στο λαό, μέσω της αύξησης των έμμεσων φόρων.
5. Νέες φοροαπαλλαγές για το μεγάλο κεφάλαιο.
-- Στο Σύμφωνο προβλέπεται η «ανάπτυξη μιας κοινής ενοποιημένης βάσης φορολογίας των επιχειρήσεων», η οποία εντάσσεται στη λογική της ενίσχυσης της ανταγωνιστικότητας των ευρωπαϊκών μονοπωλίων, που θα σημάνει νέες μειώσεις των φορολογικών συντελεστών.
Με δοσμένα τα παραπάνω μέτρα, που θα κατακρημνίσουν τα επόμενα χρόνια την τιμή της εργατικής δύναμης, οι «17» συζήτησαν για τη διαχείριση της καπιταλιστικής κρίσης, κύρια σε ό,τι αφορά στις υπερχρεωμένες και υπερδανεισμένες χώρες της Ευρωζώνης, από τη σκοπιά της αναγκαίας καταστροφής κεφαλαίου.
-- Η δυνατότητα να αγοράζουν ομόλογα στην πρωτογενή αγορά. Δηλαδή, ομόλογα που εκδίδουν τα κράτη - μέλη και δεν απορροφούνται από τις αγορές.
-- Να αυξηθούν σε 440 δισ. ευρώ από 250 δισ. τα πραγματικά κεφάλαια του σημερινού «μηχανισμού στήριξης» και σε 500 δισ. ευρώ του μόνιμου μηχανισμού που θα υπάρξει από το 2013.
Επίσης, σε μια προσπάθεια να διασκεδάσουν τις εντυπώσεις από τη βάρβαρη επίθεση στους εργαζόμενους, οι «17» συμφώνησαν να εξετάσουν τη θέσπιση ευρωπαϊκού φόρου για τις χρηματοπιστωτικές συναλλαγές, ο οποίος επίσης θα φορτωθεί στις πλάτες των Ευρωπαίων, αφού οι τράπεζες θα τον μετακυλήσουν στις συναλλαγές τους με τους εργαζόμενους.
.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου