ΝΑ ΣΤΕΙΛΟΥΜΕ ΤΟ ΜΗΝΥΜΑ......!

Τα αλλεπάλληλα κύματα των αντιλαϊκών μέτρων που πάρθηκαν στο όνομα του ελέγχου των ελλειμμάτων και του χρέους και οι διαχειριστικού τύπου παρεμβάσεις, που υποτίθεται ότι θα αντιμετώπιζαν τα προβλήματα της οικονομικής κρίσης, αποδεικνύεται και με τους κυβερνητικούς αριθμούς ότι δε δίνουν το αναμενόμενο, για την κυβέρνηση και την άρχουσα τάξη, αποτέλεσμα. Το αντίθετο, μάλιστα. Οσο εξελίσσεται η κρίση, οι οικονομικοί δείκτες επιδεινώνονται, αλλά ακόμα περισσότερο χειροτερεύει η κατάσταση που αντιμετωπίζουν τα λαϊκά στρώματα.

Επιβεβαιώνεται έτσι η εκτίμηση του ΠΑΜΕ, που από την πρώτη στιγμή τόνιζε ότι το κύριο πρόβλημα δεν είναι τα ελλείμματα ή το χρέος, αλλά η οικονομική καπιταλιστική κρίση και ότι αυτή δεν πρόκειται να εκτονωθεί, αυξάνοντας τις ροές κεφαλαίων προς τους καπιταλιστικούς ομίλους. Επιπλέον, και με δεδομένο ότι από την εποχή που έπεσαν οι υπογραφές στο μνημόνιο ήταν γνωστό ότι θα υπάρξει μεγάλη διόγκωση του δημόσιου χρέους, επιβεβαιώνεται η άποψη ότι τόσο η ΕΕ όσο και η κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ, με πρόσχημα την κρίση και τα χρέη, προωθούν ένα συνολικό πακέτο μέτρων στρατηγικού χαρακτήρα για την οικονομική ολιγαρχία, που στόχο έχει να προσφέρει ακόμα φτηνότερη εργατική δύναμη στο κεφάλαιο, με ό,τι αυτό συνεπάγεται για τη θέση των λαϊκών στρωμάτων στις σύγχρονες παραγωγικές σχέσεις.

Τώρα το τοπίο είναι πιο καθαρό. Ο καθένας μπορεί να καταλάβει καλύτερα, απ' ό,τι τον περασμένο Μάη, πως η εναλλαγή των ελλειμμάτων και του δημόσιου χρέους ως τον μπαμπούλα στον οποίο οι εργαζόμενοι πρέπει να παραδοθούν και να δεχτούν αγόγγυστα τις κλιμακούμενες επιθέσεις, είναι ένα καλοστημένο παραμύθι, προκειμένου να επιταχυνθούν οι διαρθρωτικές αλλαγές που απαιτεί το «μαύρο μέτωπο» ΕΕ - κυβέρνησης - κεφαλαίου. Τώρα, που αξιώνουν και άλλα, ακόμα πιο αποφασιστικά μέτρα σε βάρος των εργαζομένων, μετά τις πρωτοφανείς μειώσεις των λαϊκών εισοδημάτων, την αλματώδη αύξηση των έμμεσων φόρων που πληρώνει ο λαός, την κατάργηση του συστήματος των συντάξεων όπως τις ξέραμε και τη σχεδόν ολοκληρωτική ακύρωση του δημόσιου χαρακτήρα της Υγείας και της Παιδείας, όλοι οφείλουμε να συνειδητοποιήσουμε ότι ο δρόμος αυτός δεν έχει τελειωμό.

Το κεφάλαιο, που από τη φύση του είναι αδηφάγο, στον καιρό της κρίσης γίνεται πιο επιθετικό, πιο εχθρικό, πιο απάνθρωπο. Κάνει τα πάντα για να σωθεί, σαρώνοντας πρώτα και κύρια τους εργαζόμενους και τα άλλα λαϊκά στρώματα. Καταστρέφει παραγωγικές δυνάμεις, απαξιώνει ολόκληρους κλάδους, γεμίζει την κοινωνία με ανέργους, υποαπασχολούμενους, κακοπληρωμένους εργάτες, μέχρι να εξασφαλίσει νέες ισορροπίες, τέτοιες που να προσφέρουν υψηλή κερδοφορία σε όσους διέφυγαν από την κρίση.

Η αναπαραγωγή των απειλών και των εκβιαστικών διλημμάτων σε βάρος των εργαζομένων για την κυβέρνηση είναι μονόδρομος. Οσο εκτιμούν ότι «τους παίρνει» να επιβάλουν και νέα αντιλαϊκά μέτρα, θα συνεχίσουν να το κάνουν. Μοναδική περίπτωση να σταματήσουν το εγκληματικό τους έργο είναι να τους στείλουμε το μήνυμα ότι «δεν τους παίρνει» άλλο. Κι αυτό μπορεί να γίνει μόνο όταν οι εργαζόμενοι και όλα τα λαϊκά στρώματα συνειδητοποιήσουν τη δύναμη που έχουν και ορθώσουν το ανάστημά τους σε κάθε επιτιθέμενο. Μόνο όταν οργανώσουν την αντίσταση και τον αγώνα τους. Μόνο όταν η συνείδηση για την ανάγκη της ανατροπής γίνει ταυτόχρονα και όπλο για τη διεκδίκηση μιας άλλης εξουσίας. Της λαϊκής εξουσίας και οικονομίας!

.