Από την πρώτη στιγμή της κρίσης και της λαίλαπας που εξαπέλυσαν κυβέρνηση και τρόικα ενάντια στους εργαζόμενους και τα άλλα λαϊκά στρώματα το ΠΑΜΕ, σε όλους τους τόνους, με κάθε αφορμή υπογράμμιζαν μια βασική αλήθεια: Τα αντιλαϊκά μέτρα, το μνημόνιο και ό,τι περιέχει, δεν επιβάλλονται για το χρέος, για τα ελλείμματα, πολύ περισσότερο για «τη σωτηρία της χώρας» που πλάσαρε η κυβέρνηση και τα παπαγαλάκια της, αλλά για να γίνουν ακόμα πιο φτηνοί οι εργάτες, να πτωχεύσει ο λαός, να σωθεί το κεφάλαιο.
Σήμερα, η αλήθεια αυτή γίνεται αντιληπτή από πολύ - πολύ περισσότερους. Και κάθε μέρα, η κυβέρνηση φροντίζει να την επιβεβαιώνει. Μια ακόμα τρανή απόδειξη είναι τα τελευταία μέτρα για τα εργασιακά που ανακοίνωσε το υπουργείο Εργασίας και θα περιλαμβάνονται στο μεσοπρόθεσμο πρόγραμμα. Πυρήνας και των τριών μέτρων που ανακοινώθηκαν είναι η συμπίεση της εργατικής δύναμης στο κατώτερο επίπεδο, και ειδικά των νέων, η ευλυγισία της και η προσαρμογή της στις ανάγκες των επιχειρήσεων, η κατεδάφιση και της ελάχιστης νομοθετικής προστασίας.
Αν, μάλιστα, τα συγκεκριμένα μέτρα τα εξετάσουμε σε συνδυασμό με τις ανατροπές που επιβλήθηκαν ήδη, το αποτέλεσμα είναι πασιφανές. Η αγορά εργασίας μετατρέπεται σε έναν ερειπιώνα, σε μια ζούγκλα όπου ο ισχυρός - δηλαδή το κεφάλαιο - καθορίζει το δικό του «δίκαιο».
Συγκεκριμένα, τα τρία αυτά μέτρα προβλέπουν:
- Οι νέοι εργαζόμενοι από 18 έως 25 ετών θα αμείβονται με το 80% μόλις του κατώτερου μισθού, δηλαδή της Εθνικής Γενικής Συλλογικής Σύμβασης Εργασίας.
Με βάση τα ισχύοντα θα αμείβονται με 592 ευρώ και αυτά μικτά. Το μέτρο αυτό στοχεύει στη δημιουργία μιας μεγάλης δεξαμενής εργατικής δύναμης φτηνής και απροστάτευτης, από την οποία το κεφάλαιο θα επανδρώνει τις επιχειρήσεις του, ενισχύοντας την ανταγωνιστικότητά του και την κερδοφορία του. Η νέα γενιά, η νέα βάρδια της εργατικής τάξης, ρίχνεται στα Τάρταρα. Και όχι μόνο αυτό. Αλλά «εκπαιδεύεται» σε αυτήν την πραγματικότητα, σαν να είναι η φυσική τάξη πραγμάτων. Ποιο είναι το επιχείρημα της κυβέρνησης για το συγκεκριμένο μέτρο; Οτι έτσι οι νέοι θα βρίσκουν πιο εύκολα δουλειά θα είναι πιο «ελκτικοί» προς τους εργοδότες.
Συνέχεια......
Καταρχήν, η πραγματικότητα την διαψεύδει. Τα τελευταία χρόνια η «ευελιξία» που επιβλήθηκε δεν οδήγησε σε αύξηση της απασχόλησης, αλλά αντίθετα αυξήθηκε η ανεργία. Για τον απλούστατο λόγο, γιατί κανένας καπιταλιστής δε θα προσλάβει επιπλέον εργαζόμενους, απ' αυτούς που χρειάζεται στην επιχείρηση, μόνο και μόνο επειδή είναι πιο φτηνοί. Σε συνθήκες μάλιστα καπιταλιστικής κρίσης, δηλαδή καταστροφής και απαξίωσης κεφαλαίου και παραγωγικών δυνάμεων, καταστρέφεται και η εργατική δύναμη, μάζες εργαζομένων πετιούνται στα αζήτητα, πυκνώνοντας τις στρατιές των ανέργων. Αυτό που θα συμβεί και ήδη συμβαίνει με γοργούς ρυθμούς είναι η αντικατάσταση συμβάσεων εργασίας με πλήρη απασχόληση με νέες συμβάσεις μερικής απασχόλησης και η αντικατάσταση «παλιών» εργαζομένων που αμείβονται με τις συμβάσεις τους με νέους πιο φτηνούς και απροστάτευτους.
Η νέα γενιά δηλαδή θα λειτουργήσει ως μοχλός πίεσης προς τους υπόλοιπους εργαζόμενους, μεγαλύτερους σε ηλικία που αμείβονται με τις κλαδικές συμβάσεις ή με βάση την Εθνική Γενική Συλλογική Σύμβαση. Γίνεται, δηλαδή, το όπλο για την υπονόμευση και κατάργηση και των κλαδικών και της Εθνικής Σύμβασης.
Η διαδικασία αυτή καθόλου δε θα οδηγήσει σε αύξηση της απασχόλησης - όπως δημαγωγεί η κυβέρνηση - θα δημιουργήσει όμως τις προϋποθέσεις, το κεφάλαιο να μειώσει τους μισθούς σε βάρος της εργατικής τάξης και στη φάση της ανάκαμψης, μετά την κρίση, να βρεθεί και πάλι στον αφρό, έχοντας πλέον στη διάθεσή του ένα τεράστιο φτηνό εργατικό δυναμικό.
Με το δεύτερο μέτρο:
- Επιβάλλεται 10ωρη εργασία με επιπλέον δύο ώρες δουλειάς, χωρίς την προσαύξηση της υπερωρίας, στα πλαίσια της διευθέτησης του χρόνου εργασίας.
Η υπερεργασία των δύο ωρών δε θα πληρώνεται με τη σχετική προσαύξηση, αλλά θα «επιστρέφεται» ως ρεπό ή άδεια την περίοδο που η επιχείρηση θα έχει μειωμένη δραστηριότητα. Η περίοδος που ο εργοδότης θα μπορεί να επιβάλει την απλήρωτη υπερεργασία αυξάνεται στους 6 από 4 μήνες και το κυριότερο μονομερώς. Ετσι, για 6 μήνες οι εργαζόμενοι θα καταβάλλονται από τα 10ωρα και τους υπόλοιπους 6 μήνες θα υποαπασχολούνται. Αρα, σε ετήσια βάση λόγω της αυξομείωσης του χρόνου εργασίας, μετατρέπονται σε ομήρους των επιχειρήσεων, οι οποίες θα καθορίζουν και τον οικογενειακό και προσωπικό προγραμματισμό τους.
Το μέτρο αυτό είναι βόμβα στα θεμέλια του σταθερού ημερήσιου χρόνου εργασίας, ευθεία υπονόμευση του 8ωρου. Είναι σινιάλο γενίκευσης της υπερεργασίας, από τη στιγμή που θα επιβάλλεται μονομερώς από την επιχείρηση και μάλιστα δε θα πληρώνεται με την προσαύξηση της υπερεργασίας και της υπερωρίας. Η «επιστροφή» του χρόνου αυτού στον εργάτη, κατά την περίοδο που η επιχείρηση δε θα τον έχει ανάγκη, σε καμιά περίπτωση δεν είναι ισοδύναμη. Και όχι μόνο γιατί δεν θα αμείβεται με την προσαύξηση της υπερωριακής εργασίας που προβλέπεται. Οι συνέπειες στην υγεία στη σωματική και πνευματική καταπόνηση εξίσου δεν πρέπει να υποτιμηθούν.
Ομως, το συγκεκριμένο μέτρο δείχνει ταυτόχρονα και την υποκρισία της κυβέρνησης ότι δήθεν τα μέτρα - όπως αυτό για τους νέους - αποβλέπουν στην ενίσχυση της απασχόλησης. Η διευρυμένη χρήση του 10ωρου, αργότερα και του 12ωρου, η γενίκευση της υπερεργασίας ανάλογα με τις ανάγκες των επιχειρήσεων, οδηγεί βέβαια και σε μείωση της απασχόλησης. Αφού οι ανάγκες της αυξημένης δραστηριότητας δεν θα καλύπτονται με νέες θέσεις εργασίας, αλλά με αύξηση του ημερήσιου χρόνου από τους ίδιους ή και λιγότερους εργάτες. Είναι μέτρο μείωσης της απασχόλησης και ταυτόχρονα αύξησης της εντατικοποίησης και της εκμετάλλευσης της εργατικής δύναμης.
Μέχρι τώρα, η διευθέτηση του χρόνου εργασίας, προσέκρουσε στην άρνηση των εργαζομένων, αφού προϋπόθετε συμφωνία κάποιου συλλογικού τους φορέα. Με τη νέα ρύθμιση η κυβέρνηση αφαιρεί και αυτήν την ελάχιστη δυνατότητα, αφού ο εργοδότης θα μπορεί συστήνοντας μια «ένωση προσώπων» π.χ. με 3 (!) εργαζόμενους σε ένα σύνολο 20 εργατών (15% επί του συνόλου), να υπογράφει μαζί τους τη διευθέτηση, η οποία θα επιβάλλεται και στους υπόλοιπους 17. Αντίστοιχα για επιχειρήσεις άνω των 20 ατόμων θα μπορεί να επιβάλλεται με το 25%. Δηλαδή, σε μια επιχείρηση 40 ατόμων θα αρκούν μόλις 10 για να ισχύει η διευθέτηση. Αυτή είναι η δημοκρατία τους και η νομιμότητα που επικαλούνται. Μια μικρή μειοψηφία που θα συμφωνήσει ή θα εξαναγκαστεί σε «συμφωνία» θα καθορίζει τη ζωή της πλειοψηφίας. Αν η πρακτική αυτή θυμίζει και ανάλογα «δημοκρατικά» εκλογικά συστήματα, στην αστική δημοκρατία όλα μπορούν να συμβούν. Ακόμα και να αλλάξει και η αριθμητική και το 3 να είναι μεγαλύτερο από το 17!
Με το τρίτο μέτρο:
- Επεκτείνονται οι συμβάσεις ορισμένου χρόνου που μπορούν να έχουν συνολική διάρκεια μέχρι 3 χρόνια από 2 που ήταν μέχρι σήμερα.
Για 3 τουλάχιστον χρόνια, ο εργαζόμενος θα απασχολείται χωρίς να κατοχυρώνει κανένα δικαίωμα. Θα είναι εργαζόμενος υπό προθεσμία και με τη λήξη της σύμβασης μετά τρίχρονη εργασία δε θα έχει ούτε ένα ευρώ αποζημίωση.
Οι νέες παρεμβάσεις έρχονται να προστεθούν στις ανατροπές που ήδη έχουν επιβληθεί στην αγορά εργασίας. Λειτουργούν σωρευτικά και μάλιστα σε μια αγορά που η παρανομία έχει γίνει νόμος και καθεστώς, που κάθε αυθαιρεσία της εργοδοσίας έχει τις πλάτες της πολιτικής εξουσίας και με την ανεργία να πιάνει το 16%, ενώ ειδικά στους νέους 4 στους 10 να μην σταυρώνουν μεροκάματο.
Ειδικότερα, τα μέτρα αυτά προστίθενται:
- Στην καθιέρωση των ειδικών επιχειρησιακών συμβάσεων.
- Στην επέκταση της δοκιμαστικής περιόδου από τους 2 στους 12 μήνες.
- Στην ενίσχυση της ενοικίασης εργαζομένων με την αύξηση του χρόνου από 18 μήνες στους 36.
- Στην επέκταση του καθεστώτος της «μαθητείας», μέσω του οποίου παιδιά 15 έως 18 ετών δουλεύουν με το 70% της ΕΓΣΣΕ και χωρίς ένσημο.
- Στην επέκταση των τριήμερων και τετραήμερων (εκ περιτροπής εργασία) από 6 μήνες σε 9 στη διάρκεια ενός έτους.
Ολα λοιπόν τα μέτρα μαζί και ένα - ένα χωριστά καθόλου δεν αποβλέπουν στην ενίσχυση της απασχόλησης, είναι μέτρα ενίσχυση της ανταγωνιστικότητας του κεφαλαίου και της κερδοφορίας του.
.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου